زمان مطالعه مطلب: 3 دقیقه

مانکن لیفت (Mannequin Lift) چیست؟

اولین روش ابداعی لیفت شقیقه به شکل لیفت زیر پوستی این ناحیه بود که در حوالی سال های 1970، شروع شد. در آن سال ها مدل های اروپایی و امریکایی دریافتند که با کشیده شدن بافت های ناحیه شقیقه، نمای صورت قدری آسیایی (Asian) شده و به جذابیت چهره کمک فراوانی می کند. از اینرو این روش در آن زمان رایج گردید و مانکن لیفت mannequin lift نام گرفت.

این جراحی به راحتی و در زمان کوتاه انجام می گرفت و خطری برای آسیب به عصب صورت نداشت. با این حال بعد از گذشت مدتی، جراحان متوجه شدند که این روش ماندگاری بالایی ندارد (اغلب کمتر از یک سال به حالت اولیه برمی گردد) و مهمتر از همه اینکه در بسیاری از افراد، اثر باقی مانده از محل برش جراحی، نتیجه ناخوشایندی به دنبال خواهد داشت. لذا ظرف چند سال این روش با روش های بهتر لیفت عمقی شقیقه جایگزین شد. امروزه بازهم برخی از همکاران این روش را توصیه می کنند ولی در این مجموعه تنها روش های استاندارد مورد تائید جراحان برتر دنیا انجام می گیرد.

مانکن لیفت یا لیفت زیرپوستی توسط دکتر بیات

نام های دیگر مانکن لیفت شامل مینی لیفت، لیفت مختصر و یا لیفت زیر پوستی است. در این نوع لیفت جراحانی که این روش را انتخاب می کنند منطقه وسیعتری از پوست صورت را از بافت های زیرین جدا می نمایند و به همین کار اکتفا نموده و پوست بلند شده را تحت کشش قرار می دهند و با برداشتن پوست اضافه ای که در اثر کشش ایجاد شده، محل برش را ترمیم کرده و جراحی را به اتمام می رسانند.
اما به دلیل برگشت سریع علائم، میزان رضایت طولانی مدت زیباجویان از این روش بسیار کمتر از دیگر روش های لیفت صورت است. بسیاری از نارضایتی های بعد از جراحی در این روش، به دلیل عوارض اسکار به جا مانده است.
افرادی که اطلاعات فنی دارند می دانند که در زمان بوکسل کردن خودرو، کشش لازم نباید به قسمت های ضعیف خودرو که استحکام کمی دارد وارد گردد زیرا باعث کنده شدن آن قطعه می شود. کشش باید به ساختار محکم خودرو یعنی شاسی وارد شود تا علاوه بر انتقال نیرو، آسیبی به ظاهر خودرو وارد نشود. در صورت ما، لایه محکمی به نام SMAS وجود دارد که تا حدودی مشابه نقش شاسی خودرو را بازی می کند. SMAS از ساختار بسیار محکمی از غلاف لیفی عضلانی سطحی تشکیل شده است. از زمانی که ویژگی های این لایه مورد شناسایی قرار گرفت (بین سالهای 1980 تا 1990)، روش جراحی لیفت صورت تغییر کرد و به جای وارد کردن کشش بر پوست، این لایه تحت کشش قرار گرفت و نتایج بهتر و ماندگارتری بدست آمد.

در ادامه بخشی از کتاب Midface and Neck Aesthetic Plastic Surgery نوشته Giovanni Botti که به عنوان منبع استفاده شده است را ذکر می کنیم.

Temporal lifts

with an exclusively subcutaneous dissection were very popular in the 1970s.
They were known as the “mannequin lift”, because American and European models often requested it as they were convinced that an Asian and, therefore, more “exotic” look would enhance their charm. Temporal lifts were carried out through a rather long incision in the scalp, and were followed by a complete undermining of the temporal area in the subcutaneous plane down to the orbital rim. The flap created in this way was repositioned and the operation was completed by excising the excess skin and suturing.

This technique was rapidly abandoned because, in reality, it only achieved short-lived results, often with diastated residual scars, with consequent alopecia. Much later, towards the end of the 1980s, surgeons started realizing that more stable results could have been btained by just adopting deep undermining, combined with concretely effective mano-euvres used to strengthen the temporal flap nchorage (Faivre and others). More recently, Fogli, continuing on from the Argentian surgeon Appiani’s works, has proposed an interesting temporal lift formula, which is partially subcutaneous, yet with a deep anchoring.